عليهماالسّلام، غنچه روحمان مى شكفد و بى اختيار متبسم مى شويم، و در شهادت او ضربه در را بر پهلوى خود احساس مى كنيم، و به ياد آن سيلى صورت خود را سرخ مى كنيم. بر جود حسن عليه السّلام مى باليم و بر تنهائى مظلومانه او مى ناليم. در غدير اوج سرور را در مى نورديم و تابلوى بزرگترين عيد الهى را بر بلندترين قلّه جهان نصب مى نمائيم. در عاشورا از قلّه غم قصّه عظيم ترين غصّه را مرور مى كنيم و اشك مى ريزيم و از خود بى خبر مى شويم. شيعه جنازه مقدّس پيامبرش را رها نمى كند و به سقيفه نمى رود. شيعه فاطمه سلام اللَّه عليها را در پشت در و على عليه السّلام را طناب بر گردن تنها نمى گذارد. شيعه با خاموش شدن چراغ خيمه ها در شب عاشورا خود را در تاريكى شب گم نمى كند. شيعه با لبيك دائمى خود نداى «هل من ناصر» حسين عليه السّلام را پاسخ مثبت مى دهد. شيعه سم اسبها را بر سينه خود احساس مى كند. شيعه به ياد خيمه هاى سوخته در آتش مى دود و «يا حسين» مى گويد. شيعه كنار محمل زينب سلام اللَّه عليها سر مى شكند. شيعه به ياد كودكان در بيابان دويده كربلا در روز عاشورا پابرهنه مى گردد. شيعه چشمان اشكبار خاندان حسين عليه السّلام را كنار سر بريده تنها نمى گذارد. شيعه مانند زينب و رباب عليهماالسّلام با مشاهده چوب خيزران طاقت از كف مى دهد. شيعه هنوز براى رقيه سه ساله سلام اللَّه عليها در خرابه مرهم مى برد. شيعه همچنان اربعين را در كربلا حاضر است. شيعه با زينب بر حسين مى گريد، و با سكينه بر على اكبر اشك مى ريزد، و با رباب براى على اصغر